เครื่องหมายวรรคตอน

        เครื่องหมายวรรคตอนเป็นสัญลักษณ์ที่จะช่วยให้สื่อความหมายได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
เครื่องหมายที่สำคัญๆ คือ
๑. มหัพภาค . เป็นเครื่องหมายรูปจุด มีวิธีใช้ดังนี้
      - ใช้เขียนหลังตัวอักษรเพื่อแสดงว่าเป็นคำย่อ เช่น พุทธศักราช = พ.ศ.
      - ใช้เขียนตำแหน่งแสดงจุดทศนิยม เช่น ๐๙.๓๐ น.
      - ใช้เขียนหลังตัวเลจกำกับข้อย่อย เช่น 1. 2. 3.
๒. จุลภาค , มีวิธีใช้ ดังนี้
      - ใช้เขียนคั่นคำเพื่อแยกข้อความออกจากกัน เช่น ผลไม้หลากชนิด เช่น มะม่วง , มังคุด , ละมุด , ลำไย
      - ใช้คั่นตัวเลข เช่น ๑,๒๐๐ บาท
๓. ปรัศนี ? คือ เครื่องหมายคำถาม ใช้เขียนหลังประโยคคำถาม เช่น เธอจะไปไหน ?
๔. นขลิขิต ( ) คือ เครื่องหมายวงเล็บ ใช้เขียนคร่อมข้อความเพื่ออธิบายคำที่อยู่ข้างหน้า เช่น พระเนตร (ตา )
๕. อัศเจรีย์ ! คือ เครื่องหมายตกใจ มีวิธิใช้ดังนี้
      - ใช้หลังคำอุทาน เช่น โอ๊ย !
      - ใช้เขียนหลังคำเลียนเสียงธรรมชาติ เช่น ปัง!
๖. อัญประกาศ " " เครื่องหมายคำพูด วิธีการใช้ คือ
      - ใช้คร่อมข้อความที่ต้องการเน้น เช่น แม่บอกว่า " ลูกต้องเป็นเด็กดี "
      - เพื่อเน้นข้อความให้เด่นชัดขึ้น
๗. บุพสัญญา " เป็นเครื่องหมาย ละ มีวิธีการใช้ดังนี้
       - ใช้แทนคำหรือข้อความบรรทัดบน เพื่อไม่ต้องเขียนซ้ำอีก เช่น
          มะม่วง กิโลกรัมละ ๒๐ บาท
          มังคุด " ๒๕ บาท
          ทุเรียน " ๖๐ บาท
๘. สัญประกาศ ____ เครื่องหมายขีดเส้นใต้ ใช้ขีดใต้ข้อความเพื่อให้สังเกตได้ชัดเจน
เช่น ฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า ปัจจัยสี่
๙. ไปยาลใหญ่ ฯลฯ เป็นเครื่องหมาย ละ ข้อความ ใช้เขียนหลังข้อความที่ยังไม่จบ แสดงว่า
ยังมีข้อความประเภทเดียวกันอีกมาก เช่น บ้านฉันปลูกดอกไม้หลายชนิด เช่น มะลิ กุหลาบ ชบา ฯลฯ
๑๐. ไปยาลน้อย ฯ เป็นเครื่องหมายละข้อความนั้นๆให้สั้นลง เช่น กรุงเทพฯ
๑๑. ยัติภังค์ - เป็นเครื่องหมายแยกพยางค์ เช่น สวรรคต อ่านว่า สะ - หวัน - คด
๑๒. ไม้ยมก ๆ ใช้เขียนหลังคำเพื่อออกเสียงอ่านซ้ำ เช่น ขาวๆ ดำๆ
๑๓. เครื่องหมายตก + เป็นเครื่องหมายตีนกาเล็กๆ เขียนระหว่างคำที่เขียนตกลงไป
๑๔. เว้นวรรค เป็นเครื่องหมายช่องว่างเมื่อจบประโยค เช่น ในน้ำมีปลาหลายชนิด เช่น ปลาหมอ ปลาช่อน
๑๕. ย่อหน้า เรียกว่า มหรรถสัญญา ใช้เขียนเมื่อเริ่มต้นย่อหน้าใหม่ โดยย่อจากริมกระดาษ ๗ - ๑ ตัวอักษร

ที่มา :

http://www.royin.go.th

ลักษณะนามที่ควรรู้

กฎหมาย                    = ฉบับ
กรรไกร                      = เล่ม
กระด้ง                       = ใบ ลูก
กระดาน                     = แผ่น
กระป๋อง                     = ใบ
กรับ                          = คู่
กล่องไม้ขีดไฟ             = กล่อง กลัก
กางเกง                      = ตัว
กาพย์                        = บท
กำไล                         = วง
กีตาร์                         = ตัว
เกวียน                       = เล่ม
เกาทัณฑ์                    = คัน
ขน                            = เส้น
ขนมจีน                      = จับ
ขมิ้น                          = แง่ง
ขลุ่ย                          = เลา
ของ้าว                       = เล่ม
ข่า                            = แง่ง
ข้าวตอก                     = ดอก
ข้าวโพด                     = ฝัก
ขิม                            = ตัว
ขีปนาวุธ                     = ลูก
เขียงหมู                     = เขียง
ไข่                             = ฟอง
ไข่มุก                        = เม็ด
คทา                          = เล่ม อัน
คลื่น                          = ลูก
คัมภีร์ใบลาน              = ผูก
แคน             = เต้า
โคลง                         = บท
งาช้าง                       = กิ่ง
จิต                            = ดวง
เจดีย์                         = องค์
ฉันท์                          = บท
ชอล์ก                        = แท่ง
ช้างทรง                     = ช้าง
ช้างบ้าน                     = เชือก
ช้างป่า                       = ตัว
ซอ                            = คัน
ซึง                            = คัน
ดินสอ              = แท่ง
ตะกร้อ                       = ใบ
ตะกร้อ              = ลูก
ตาลปัตร            = เล่ม
ไต้ฝุ่น               = ลูก
ถ้ำยาดม            = ถ้ำ
เทวรูป              = องค์
ธนบัตร             = ฉบับ
ธนู                 = คัน
ธรรมจักร           = วง
ธูป                 = ดอก
นาฬิกา             = เรือน
บัตรประชาชน             = ฉบับ
บาตร               = ใบ ลูก
บุหรี่                = มวน
ปิ่นโต               = เถา
ปี่                  = เลา
ปืน                 = กระบอก
ผี                  = ตน
เผือก               = หัว
ฝี                  = หัว
พัด                 = เล่ม
พิมเสน             = เกร็ด
ฟัน                 = ซี่
ภูเขา               = ลูก
เมฆ                = ก้อน
ร่ม                 = คัน
ระนาด              = ผืน
เรือ                = ลำ
ลิปสติก             = แท่ง
ลูกระนาด           = ลูก
เลื่อม               = เกล็ด
เลื่อย               = ปื้น
ว่าว                = ตัว
สามเณร            = รูป
เสลี่ยง              = คัน
หวี                 = เล่ม
อวน                = ปาก

ที่มา : http://sawangpattaya.org

ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย

1. ภาษาบาลี ภาษาบาลีเป็นภาษาในตระกูลอินโด-ยุโรเปียน รูปลักษณะภาษาเป็นภาษามีวิภัตติปัจจัย คือจะต้องเปลี่ยนรูปคำตามเพศ พจน์ หรือกาล ภาษาบาลีมีถิ่นกำเนิดในแคว้นมคธ ประเทศอินเดีย บางทีจึงเรียกว่าภาษามคธ เข้ามาปะปนอยู่ในภาษาไทยเพราะสาเหตุจากการยอมรับนับถือศาสนาพุทธของคนไทยเป็นสำคัญ ตัวอย่างคำภาษาบาลีในภาษาไทย บาป บุญ ปัญญา พยากรณ์ ปฏิกิริยา ปฏิกูล พยาบาท พายุ ปฏิบัติ ปัจจัย พิพาท ภาคี มงคล มติ มิจฉาชีพ รถ รส รังสี รูป ลัทธิ ลาภ โลก โลหิต วัฏสงสาร วาจา วิชา สงสัย สติ สนทนา สบาย สังเขป สันติ สาหัส สุข สุสาน หทัย เหมันต์ อคติ อดีต อนุมัติ อนุสรณ์ อเนจอนาถ อวสาน 2. ภาษาสันสกฤต ภาษาสันสกฤตเป็นภาษาในตระกูลอินโด-ยุโรเปียน รูปลักษณะภาษาเป็นภาษา มีวิภัตดิปัจจัยเช่นเดียวกับภาษาบาลี ชาวอินเดียถือว่าภาษาสันสกฤตเป็นภาษาชั้นสูง คัมภีร์ และบทสวด ต่าง ๆ มักจะจารึกเป็นภาษาสันสกฤต ภาษาสันสกฤตเข้ามาปะปนอยู่ใน ภาษาไทยเพราะคนไทย เคยยอมรับนับถือศาสนาพราหมณ์ ซึ่งบันทึกคำสอนด้วย ภาษาสันสกฤตมาก่อน แม้จะยอมรับนับถือศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติแล้วก็ตาม แต่คนไทยก็ยังยึดถือปฏิบัติในพิธีกรรมบางอย่าง ของศาสนาพราหมณ์มาจนถึงปัจจุบัน คนไทยจึงศึกษาภาษาบาลี และภาษาสันสกฤตควบคู่กันไป ตัวอย่างคำภาษาสันสกฤตในภาษาไทย กัลป์ กุศล กัลปาวสาน โกรธ คณาจารย์ เคารพ เคหสถาน โคตร โฆษก โฆษณา จรรยา โจรกรรม ชัชวาล ตรี, ไตร ดนตรี ทรัพย์ ทักษิณ โทษ เทพบุตร นาฏศิลป์ นามธรรม นิรภัย นิเทศ บรรยาย บริบูรณ์ บัตร บริษัท บุตร บุตรี บูรพา บุรุษ ปฏิปักษ์ ปทัสถาน ประกาศ ประการ ประจักษ์ ประณีต ประดิษฐาน ประดิษฐ์ ประเทศ ประมาณ ปรากฏ ประโยชน์ ปราชญ์ ปรารถนา ปรึกษา ปราศรัย พยายาม พรรณนา พิสดาร พรหมลิขิต แพทย์ พาณิชย์ พิพากษา ภิกษุ มนุษย์ มรรยาท ไมตรี รักษา ราษฎร ฤกษ์ ฤทธิ์ นักบวช วิเคราะห์ วิทยา วิเศษ วินาศ ศักดา ศัตรู ศาสนา ศัพท์ ศิลปิน ศึกษา เศรษฐี สงเคราะห์ สตรี สนเท่ห์ สวรรค์ สรรพคุณ สวัสดิ์, สวัสดี สังหาร สัมฤทธิ์ สัปดาห์ สาธิต แสนยานุภาพ หรรษา อธิษฐาน อนุเคราะห์ 3. ภาษาเขมรในภาษาไทย ภาษาเขมรเป็นภาษาคำโดด จัดอยู่ในตระกูลมอญ-เขมร คำดั้งเดิมส่วนใหญ่เป็น คำพยางค์เดียวและเป็นคำโดด ถือเอาการเรียงคำเข้าประโยคเป็นสำคัญเช่นเดียวกับภาษาไทย แต่มีลักษณะบางอย่างต่างไปจากภาษาไทย ไทยกับเขมรมีความสัมพันธ ์กันมาเป็นเวลาอันยาวนาน จึงทำให้มีการหยิบยืมถ้อยคำภาษา ของกันและกัน ไทยยืมคำภาษาเขมรมาใช้เป็นจำนวนมาก ภาษาเขมรนอกจากจะใช้กันในประเทศกัมพูชาแล้ว ยังใช้กันในบรรดาคนไทยเชื้อสายเขมรทางจังหวัดต่าง ๆ บางจังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคตะวันออกของประเทศไทยด้วย คำเขมาเข้าสู่ภาษาไทยโดยทางการเมือง ทางวัฒนธรรมและทางภูมิศาสตร์ เรายืมคำเขมรมาใช้โดยการทับศัพท์ ทับศัพท์เสียงเปลี่ยนไป และเปลี่ยนเสียงเปลี่ยนความหมาย ตัวอย่างภาษาเขมรในภาษาไทย กระชับ กระโดง กระเดียด กระบอง กระบือ กระท่อม กระโถน กระพัง, ตระพัง, ตะพัง กระเพาะ กระแส กังวล กำจัด กำเดา รัญจวน ลออ สกัด สนอง สนุก สดับ สบง สังกัด สไบ สำราญ สรร สำโรง แสวง แสดง กำแพง กำลัง ขนาน ขจี โขมด จัด เฉพาะ ฉบับ เชลย โดย ทรวง ถนน บายศรี ประกายพรึก ปรับ ประจาน โปรด เผด็จ ผจญ, ผจัญ เผอิญ เผชิญ เพ็ญ เพลิง เพนียด ระลอก 4. ภาษาจีนในภาษาไทย ภาษาจีนมีรูปลักษณะภาษาเป็นภาษาคำโดด เช่นเดียวกับภาษาไทย ไม่มีเสียงควบกล้ำมีเสียงสูงต่ำ มีการสร้างคำขึ้นมาใช้ใหม่ มีโครงสร้างประโยคเช่นเดียวกัน การเรียงลำดับคำเข้าประโยคก็เช่นเดียวกับภาษาไทย ต่างกันแต่ว่าภาษาจีนเอาคุณศัพท์ไว้หน้านาม เอากริยาวิเศษณ์ไว้หน้ากริยาและมีเงื่อนไขอื่น ๆ อีกและมีลักษณะนาม ประเทศจีนมีเนื้อที่กว้างใหญ่ไพศาล ภาษาจีนจึงแตกต่างกันไปอย่างมาก จนกลายเป็นภาษาถิ่นต่าง ๆ ที่สำคัญคือ ภาษากวางตุ้ง ภาษาจีนแคะ ภาษาฮกเกี้ยน ภาษาแต้จิ๋ว ภาษาไหหลำ ภาษาเซียงไฮ้ และภาษานิงโปหรือเลี่ยงโผ และภาษาจีนกลาง ซึ่งเป็นภาษาราชการปัจจุบันนิยม เรียกว่า “ภาษาแมนดา-ริน” ไทยและจีนเป็นชนชาติที่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้อง กันมาเป็นเวลาอันยาวนานมากตั้งแต่ก่อนสมัยประวัติศาสตร์ไทยมาถึงสมัยปัจจุบัน ถ้อยคำภาษาจีนจึงเข้ามาปะปนอยู่ในภาษาไทยมากมายจากหลายสาเหตุ ทั้งความสัมพันธ์ทางด้านถิ่นที่อยู่อาศัยตามสภาพภูมิศาสตร์ ความสัมพันธ์ทางด้านเชื้อชาติ ความสัมพันธ์ทางด้านประวัติศาสตร์ ความสัมพันธ์ทางด้านวัฒนธรรม และประเพณี ความสัมพันธ์ทางด้านการค้า เป็นต้น เรายืมคำภาษาจีนมาใช้หลายลักษณะ เช่น ทับศัพท์ทับศัพท์เสียงเปลี่ยนไป ใช้คำไทยแปลคำจีน ใช้คำไทยประสมหรือซ้อนกับคำจีนเป็นต้น ตัวอย่างภาษาจีนในภาษาไทย ก๊ก กงสี กงเต๊ก กวยจั๊บ กังฉิน ก๋วยเตี๋ยว กุ๊ย กวางตุ้ง กุยช่าย กาน้า กุยเฮง กะหล่ำ เก๊ เกี้ยมไฉ่ เกาเหลา เกี้ยว ขงจื้อ ขึ้นฉ่าย จับยี่กี โจ๊ก จับฉ่าย เจ เจ๊า เฉาก๊วย ซวย เซียน ซาลาเปา เซียมซี ซินแส แซ่ เซ้ง แซยิด ตงฉิน เต้าเจี้ยว ตังเก เต้าส่วน ตั๋ว เต้าหู้ยี้ ตั้วโผ เต้าฮวย ไต๋ ไต้ก๋ง ถัว ทู่ซี้ บ๊วย บะหมี่ แบไต๋ ปุ้งกี๋ เปาะเปี๊ยะ แป๊ะซะ โพย ยี่ห้อ เย็นตาโฟ ลิ้นจี่ โสหุ้ย สาลี่ ห้าง หุ้น อั้งยี่ อั้งโล่ เอี๊ยม ฮวงซุ้ย 5. ภาษามลายูในภาษาไทย ภาษามลายูหรือภาษามาเลย์ ปัจจุบันเรียกว่า ภาษามาเลเซีย จัดเป็นภาษาคำติดต่อ (Agglutinative Language) อยู่ในตระกูลภาษาชวา-มลายู มีวิธีการสร้างคำใหม่โดยวิธีเอาพยางค์มาต่อเติมคำทำให้ความหมายเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม คำในภาษามลายูส่วนใหญ่จะมีสองพยางค์และสามพยางค์ มาเลเซียกับไทยเป็นประเทศ ที่มีเขตแดนติดต่อกัน จึงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมา เป็นเวลานาน ภาษามาลายูเข้ามาปะปนอยู่ในภาษาไทยมากพอสมควร โดยเฉพาะในสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ ได้แก่ ยะลา ปัตตานี นราธิวาส และสตูล ยังคงใช้ภาษามลายูสื่อสารในชีวิต ประจำวันอยู่เป็นจำนวนมาก ตัวอย่างคำภาษามลายูในภาษาไทย กรง กระดังงา กระจง กะพง กระจูด กะละปังหา กระแชง กะลาสี กะลุมพี กำยาน กำปั่น กุญแจ จับปิ้ง จำปาดะ ตลับ ทุเรียน บูดู ปาเต๊ะ มังคุด สละ สลัก สลาตัน สลัด สุจหนี่ โสร่ง หนัง 6. ภาษาชวาในภาษาไทย ภาษาชวา ปัจจุบันเรียกว่าภาษาอินโดนีเซีย เป็นภาษาคำติดต่อ อยู่ในตระกูลเดียวกับภาษามลายู ภาษาชวาที่ไทยยืมมาใช้ส่วนมาก เป็นภาษาเขียน ซึ่งรับมาจากวรรณคดี เรื่อง อิเหนา เป็นส่วนใหญ่ ถ้อยคำภาษาเหล่านี้ใช้สื่อสารในวรรณคดี และในบทร้อยกรองต่าง ๆ มากกว่าคำที่นำมาใช้สื่อสารในชีวิตประจำวัน ตัวอย่างคำภาษาชวาในภาษาไทย กระจับปี่ การะบุหนิง กระยาหงัน กิดาหยัน จินดาหนา จินดาหรา ซ่าโบะ ซ่าหริ่ม ดะหมัง ดาหงัน ดาลัด ติกาหลัง ตุนาหงัน นากาสาหรี บายสุหรี บุษบามินตรา บุหงัน บุหงารำไป บุหงาประหงัน บุหรง บุหลัน ปะตาระกาหลา ปะตาปา ปะหนัน ปั้นเหน่ง ปาตี พันตุ มะงุมมะงาหลา มะตาหะรี มิรันตี มาลาตี ยาหยี ยิหวา ระตู ระเด่น วิรงรอง, วิรังรอง สะการะ สะตาหมัน สะการะตาหรา หวันยิหวา อสัญแดหวา อังกะลุง   ที่มา : http://www.ipesp.ac.th